Sommige mensen zijn gewoon te mooi om mee om te gaan. Ik zou me niet kunnen ontspannen naast een beauty als Angelina Jolie of Doutzen Kroes. Ik zou me vergapen aan hun perfecte trekken: die lippen, die  neus, dat fragiele lijfje, die ranke enkels en polsen. Ik ga me toch vergelijken en wees eerlijk, ik vind mezelf niet lelijk hoor, maar naast zoveel schoonheid en petieterigheid, steek ik toch een beetje lomp en verwelkt af.

Dit geldt niet alleen voor vrouwen hoor. Zo’n heel perfecte man hoef ik eigenlijk ook niet tussen de lakens. Ik zou voornamelijk bezig zijn met mijn eigen imperfecties. Buik in, mooi lachen, shit: die striae en alles wobbelt. Met zo’n adonis kan ik echt niet zonder make-up relaxed een beschuitje eten, ik zou geen hap door mijn keel krijgen. Ik zie mezelf al zitten naast zo´n gebeeldhouwde torso in mijn huispak met plofhaar. Ik zou ’s ochtends minstens een uur eerder opstaan om de boel alvast een beetje glad te trekken.

Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het me niets doet maar dat is gewoon niet waar. Natuurlijk is innerlijk ook voor mij het belangrijkst, dat is waar het uiteindelijk om gaat. En iedereen die ik leuk vind, wordt vanzelf een heel stuk mooier. Maar blijkbaar doet uiterlijk er meer toe dan ik wil toegeven en vergelijk ik me toch met de mensen om me heen.

Wat knapper dan ik, no problemo, dat zijn er genoeg. Maar iemand waar helemaal niets op aan te merken is, dat trek ik gewoon niet. De meesten van ons willen graag een tikkie mooier zijn maar is dat eigenlijk wel leuk? Te lelijk wil je niet zijn maar te mooi dus eigenlijk ook niet want dan wil er niemand met je omgaan!

Vind je dit leuk om te lezen? Lees dan ook:

Bejaarde kinderen of kinderlijke bejaarden, bij wie hoor jij?

Waarom je een generatiekloof niet moet overbruggen

Help! Het angstvirus heeft ook mijn hoofd besmet

Online ben ik heel populair, maar niet helemaal zoals ik het heb bedoeld…..

Waarom ik de Primark verschrikkelijk vind, maar er toch naar toe ga

Leuk vinden is delen:

0