Vol jaloezie kijk ik naar mensen die doen waar ze zin in hebben zonder zich iets aan te trekken van de mensen om hen heen. Uitbundig dansen en springen omdat zij daar zin in hebben. Ik ben met zo iemand getrouwd. Als hij zin heeft om te dansen, doet hij dat ook al is dat zeker niet zijn sterkste kant. Totaal in zijn element huppelt hij aritmisch over de dansvloer, fantastisch! Ik ben me altijd erg bewust van mijn omgeving maar ik krijg er gelukkig wel steeds meer lak aan.

Inmiddels heb ik al aardig wat gênante momenten op mijn cv. Mijn eerste belangrijke wapenfeit is 7 jaar geleden, toen ik met mijn schoonzusjes en een aantal andere meiden op een podium de Dolly Dots heb nagedaan. Zo´n 500 mensen in de zaal en wij, knetterhard en kneittervals zingen heerlijk! Nooit gedacht dat dat zo goed zou voelen. Ik vond het een bevrijding om mezelf totaal niet serieus te nemen. Totaal niet bezig zijn met ‘Hoe zie ik eruit en wat vind iedereen hiervan en vooral, wat vinden ze van mij?’

Wat blijkt, mensen moesten wel lachen maar daarna deed iedereen weer net zo tegen me als altijd. Mensen zijn helemaal niet zo met mij bezig. Eigenlijk is het best arrogant om te veronderstellen dat dat wel zo is.

Het is nog steeds niet iets wat ik heel gemakkelijk doe. Maar dit weekend had ik weer zo’n moment. Ik was weg met een goede vriendin. In een lollige bui en na wat alcohol stapten we een tentje in waar allerlei jong spul stond. Een prachtige dansvloer, helemaal leeg, zonde! Het had een magische aantrekkingskracht op ons. Alle ruimte en helemaal uit ons dak. De jongelui keken ons meewarig aan. Het kon me niets schelen, ik ken ze toch niet.

Dat moet ik vaker doen, het is bijna therapeutisch. En weet je wat, nu ik toch bezig ben, ik pak de lelijkste foto die ik op mijn telefoon heb en zet hem als profielfoto op Facebook. Een tijdelijke, dat wel. Kleine stapjes…..

Leuk vinden is delen:

0