Mijn voeten op het asfalt, de wind door mijn haren, de zon op mijn gezicht. Ik haal diep adem en geniet. Wat ben ik blij dat dit nog kan! Niet zo lang geleden voelde ik me helemaal niet goed. Het leek er zelfs even op dat ik heel erg ziek was. Na een zenuwslopende week weet ik dat het gelukkig niet ernstig is. Een kwestie van zware bloedarmoede. Sinds ik iedere dag braaf mijn staaltabletjes neem, ben ik opgeknapt als een verwelkt plantje na een frisse regenbui.

Ik loop weer en ik geniet, heerlijk! Stel dat ik dit niet meer had gekund? Verschrikkelijk! Ik ben er enorm aan verknocht en heb het nodig om een beetje gezellig te blijven. Om mijn innerlijke stresskip op verantwoorde en effectieve wijze de nek om te draaien.

Ik draag het t-shirt dat ik kreeg na de marathon in Rotterdam drie jaar geleden. Het is een mooi shirt en ik draag het met trots, maar 42km? Dat zit er voorlopig echt niet in. Ik ga vandaag helemaal niet hard en ook niet ver. Mijn lijf is stram en ik moet echt weer een beetje in conditie komen, maar dat boeit me helemaal niets vandaag. Ik loop en ik geniet me suf.

Ik loop al 13 jaar. Soms liep ik heel goed en ging het vanzelf, en soms ging het heel moeizaam en daar baalde ik dan enorm van. Maar nu ik na die rottijd even op het standje sta: ‘Wat ben ik fokking blij met mijn leven’,  tel ik mijn zegeningen. Want wat maakt het nu uit of ik 13 km per uur loop of 8. Of ik nu 7 km loop of 35. Het allerbelangrijkst is dat ik ervan geniet en dat het me sterker, vrolijker en gezonder maakt.

Voor nu dan hè. Want ik ken mezelf, als ik weer helemaal terug ben, komt die ambitie vanzelf wel weer

Leuk vinden is delen:

0