Afgelopen vrijdag werd een trein stilgezet omdat mensen in de trein alarm hadden geslagen omdat ze vonden dat drie passagiers zich verdacht gedroegen las ik op de site van de NOS. Er bleek niets aan de hand.
Ook ik had me de dag ervoor bang gemaakt om niets. Ik zat in de trein toen een mooi meisje met een hoofddoek tegenover me kwam zitten. Ze zette haar grote tas op haar schoot, en haalde een flesje water en een boekje met Arabische tekens uit haar tas. Ze leek zenuwachtig, plukte aan haar flesje en keek om zich heen. ´Ze zal toch niets van plan zijn?’ dacht ik ineens. ‘Een aanslag met een bom ofzo?’ Ik schrok van mijn gedachten maar ik kon het niet stoppen: ‘Wat als er straks iets verschrikkelijks gebeurt en dat mijn leven hier vandaag eindigt? De mensen op Zaventem of in Bataclan dachten immers ook niet dat hen iets vreselijks te wachten stond.’ Een beetje drama is mij niet vreemd dus ik zag de koppen in de krant al voor me en mijmerde over mijn eigen uitvaart. Opgelucht haal ik adem als ik veilig in Leiden uitstap.
Het voorval in de trein laat me niet los. Ik baal er enorm van dat ik bang word van iemand, puur en alleen omdat ze een hoofddoek draagt. Als zij geen hoofddoek op had gehad, had ik nauwelijks aandacht aan haar besteed. Dan had ik waarschijnlijk gedacht dat ze misschien onderweg was naar een sollicitatiegesprek of haar schoonouders voor het eerst ging ontmoeten of zoiets. Ik schaam me wanneer ik me verplaats in dat meisje, het lijkt me nogal wat om te merken dat mensen bang voor je zijn en je met argwaan bekijken. En het zijn dus niet alleen de Geert Wilders types die openlijk anti-moslim zijn maar ook mensen zoals ik die helemaal niet antimoslim zijn, maar gewoon bang.
Alle berichten over Islamitische Staat, terreurdreiging en geradicaliseerde moslims en natuurlijk de aanslagen in Parijs en Brussel, het doet toch iets met mijn gevoel van veiligheid. Het ergste vind ik nog wel dat mijn angst precies is wat terrorisme beoogt. Moet ik dan maar geen nieuws meer volgen? Tsja, dat vind ik eigenlijk ook geen optie en het helpt waarschijnlijk ook niets. Maar wat dan wel?
Toen zag ik via Facebook de emotionele speech voorbij komen van acteur Nasrdin Dchar met de oproep om samen te komen om te laten zien dat Nederland van iedereen is. Die speech trof me. Natuurlijk wil ik dat Nederland een thuis is voor iedereen. Ik vind het erg dat we door al die toestanden steeds angstiger worden en alleen maar verder van elkaar verwijderd raken. Het enige dat je kunt doen is verbinden en elkaar leren kennen. Natuurlijk verander je de wereld niet met één keer met zijn allen de straat op en het is al helemaal een illusie dat je er antimoslims en extremisten mee zult bereiken. Maar ik ben wel blij met dit soort positieve initiatieven waarin de gematigde meerderheid samen optrekt. Het zijn kleine zaadjes die je plant waarvan je hoopt dat het tot iets goeds zal uitgroeien, een tegenbeweging die steeds groter wordt. Want één ding weet ik in ieder geval zeker, als we het niet samen doen, wordt het zeker niet beter maar alleen maar erger.
Vond je dit leuk om te lezen? Lees dan ook
Bejaarde kinderen of kinderlijke bejaarden, bij wie hoor jij?
Waarom je een generatiekloof niet moet overbruggen
Online ben ik heel populair, maar niet helemaal zoals ik het heb bedoeld…..
Waarom ik de Primark verschrikkelijk vind, maar er toch naar toe ga
Geef een reactie