Ken je dat? Mensen wiens naam je niet kunt noemen zonder er direct bij te vertellen hoe vreselijk je hen vindt? Mensen die je verbaal moet neersabelen zodat er geen enkel misverstand over bestaat: deze persoon vind ik echt NIET okay! Een aantal van hen zijn bijna gemeengoed, in ieder geval onder mijn vriendinnen. Ik noem: Willibrord Frequin en Peter Jan Rens.

Ik heb dit zelf het allersterkst bij Rob Geus. Normaal gesproken kan ik in vrijwel iedereen wel iets vinden dat ik sympathiek of bewonderenswaardig vind, maar niet bij hygiënegoeroe Rob. Iedere vezel van deze man vind ik onsympathiek. Als zijn naam in een gesprek wordt genoemd, kan ik niet stoppen met uitleggen hoe vreselijk ik hem vind. Niet kort even zeggen en dan klaar. Nee, Ik ratel maar door alsof ik leid aan een zeer selectieve vorm van Gilles de la Tourette.  Ik kan het niet helpen, de drang is te sterk!

Waarom is dat eigenlijk zo? Wat zou er gebeuren als ik mijn gezicht neutraal hou als zijn naam valt en er verder geen woorden aan vuil maak? Nee, dat kan ik gewoon echt niet. Alsof ik, wanneer me niet duidelijk uitspreek als Rob hater, me in zijn kampje schaar. En daar wil ik geen enkel misverstand over laten bestaan. Ik durf nog een stapje verder te gaan: ik denk dat een fan van Rob Geus nooit een vriend kan zijn van mij, dat is uitgesloten. Dat moeten andere types zijn, met twijfelachtige normen en een vreselijke moraal.

Eigenlijk is het wel erg, ik heb de goede man nog nooit ontmoet en toch heb ik deze uitgesproken mening over hem. Ik, met mijn grote waffel over vooroordelen en dat soort zaken. Rob heeft me nooit een haar gekrenkt. Misschien is hij wel een heel toffe kerel die een kans verdient, net als iedereen.

Ik probeer het gewoon, kijken wat er gebeurt. Rob Geus ……….. (stilte)

Pffff, geloof me, dat valt me niet mee!