Vroeger, toen ik nog alternatief was en zorgvuldig bouwde aan een stoer imago, keek ik altijd een beetje neer op mensen die het overduidelijk naar hun zin hadden op een personeelsfeest. Stakkers vond ik het, sufferds die na een jaar saaie, stoffige burgerlijkheid, eindelijk weer eens in de gelegenheid waren om de bloemetjes buiten te zetten. Verwelkte plantjes die opleefden van het geringste beetje water.

Quasi stoer hing ik aan de bar, met een houding die er geen twijfel over liet bestaan: dit is zo enorm niets voor mij.  Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om te gaan dansen ofzo, zeker niet als er een coverband op het podium stond. Ik liep al niet openlijk warm bij een ‘echte’ band. Ook daar stond ik meestal achteraan. Inwendig ging ik helemaal uit mijn plaat, maar alleen aan het tikken met mijn schoen en het subtiele geknik van mijn hoofd kon je zien dat het mijn goedkeuring weg kon dragen. Dus me laten verleiden tot een dansje bij een coverband, ben je nou helemaal gek geworden!!?

Maar dat was toen, er is veel veranderd. Ik ben inmiddels toegetreden tot de groep stakkers. Gisteren hadden we ons jaarlijkse personeelsfeest. En ja, ik heb gedanst op de muziek van een coverband en had het openlijk naar mijn zin. Ik durf er vergif op in te nemen dat een aantal jongere collega’s me meewarig heeft aangekeken maar dat maakt me niet meer uit. Wat heb ik mezelf een hoop lol ontzegd…. Eigenlijk heb ik meer medelijden met die stoere meid van toen, dan met de stakker van nu.

Vind je dit leuk om te lezen? Lees dan ook:

Geheim: wat Rob Geus met mij doet…….

Te mooi om mee om te gaan…

Waarom je een generatiekloof niet moet overbruggen

Bejaarde kinderen of kinderlijke bejaarden, bij wie hoor jij?

Online ben ik heel populair, maar niet helemaal zoals ik het heb bedoeld…..

Waarom ik de Primark verschrikkelijk vind, maar er toch naar toe ga

Vakantie, gij zult ontspannen en genieten!

Leuk vinden is delen:

0