Klussen is de ultieme relatietest. Als je samen kunt klussen, kan je alle stormen doorstaan zeggen ze. Wij gaan na twintig jaar de uitdaging aan, we gaan samen behangen. Niet de makkelijke effen variant, nee we gaan voor het hogere schoolwerk, één met patroontjes.

Qua kluspersoonlijkheid verschillen wij als dag en nacht: mister Pietje Precies versus miss Gaan met die Banaan. Waar ik geen tijd wil verspillen en meteen begin met boren, schilderen of zagen, staat mijn tederbeminde eerst een uur serieus te kijken, te meten, weer te kijken en te prakkiseren. Voorbereiding noemt hij dat. Ik word daar bijzonder onrustig van. Ik hanteer een krappe planning en schat de tijd die het project gaat kosten, super optimistisch in. Ook omdat ik gewoon heel graag wil dat het klaar is. Je begrijpt, dat matcht totaal niet met elkaar.

Aangezien ik niet zit te wachten op een echtscheiding wil ik dat we deze test goed doorkomen. Daarom neem ik me voor om hem de leiding te geven. Dat klinkt nobeler dan het is, het is gewoon een kwestie van mijn gezond verstand gebruiken. Ik word namelijk nog dagelijks geconfronteerd met de slordigheidsfoutjes van mijn eigen eerdere klusprojecten.

Aldus geschiedde. We gaan beginnen, alle spullen liggen klaar. Ik popel om die lelijke gang mooi te maken. Manlief staat bij de spullen en kijkt. Zijn blik gaat van de muur naar de behangrol. Hij meet wat hier, kijkt weer daar. Ondertussen huppel ik ongeduldig heen en weer. `Zal ik de muur vast insmeren? Behang op maat knippen? Iets anders? Kan ik iets doen?’ Hij zegt niets maar zijn lichaamstaal is duidelijk: ik denk na!

‘Pfff, denken?’ denk ik.  ‘We zouden toch behangen?’ Ik heb nog een andere afspraak vanmiddag dus ik voel mijn irritatielevel snel oplopen. Hier word ik echt heel onrustig van. ‘Niet doen, negeren! Denk aan die scheiding, hou je mond.’

Na enige tijd, voor mijn gevoel uuuuren later, kan ik eindelijk in actie komen. Ik mag de muur insmeren met behangplaksel. Hè, hè! Maar na één baantje moet ik alweer stoppen, er moet weer nagedacht worden. Grom, ineens snap ik hoe de term ‘lul de behanger’ is ontstaan!

Zo gaat het de hele middag. Ik geef gas als het kan en manlief doet het denkwerk terwijl ik me in toom probeer te houden. Ik moet zeggen, voor mijn doen behang ik ook heel zorgvuldig en netjes. Zo werken we samen door tot ik naar mijn afspraak moet. Met een beetje moeite laat ik hem achter, bang dat hij nog staat te denken als ik weer terug kom.

Maar als ik twee uur later terugkom, ben ik positief verrast. Manlief heeft het keurig netjes afgemaakt.

Zo hebben we samen toch een mooi stukje werk afgeleverd. Missie geslaagd! Een mooie gang zonder ruzie. Kom maar op, die volgende 20 jaar redden we dan ook vast wel.

 

 

In het kader van hoor- en wederhoor, mijn ega schreef zijn kant van het verhaal: de andere kant van de behanger

En hoe het is om met iemand als mezelf te klussen, lees je in: Behangen met mijn identieke klus-tweeling

Meer verhaaltjes van mijn tederbeminde en mij, vind je hier: Scenes uit een huwelijk
Nooit meer een blog missen? Volg jasnetteke op Facebook of Twitter of schrijf je in op de knop op de homepage

Foto: Pixabay