Alternative, grindcore, metal en garagerock, dat is een beetje waar wij normaal warm voor lopen. Maar eens in het jaar gaan we los op een heel ander niveau, dan kijken we met veel enthousiasme naar het songfestival.

De liefde gaat voor mij al heel lang terug. Als kind in mijn pyjama met een glaasje prik en chippies op de bank. Lang opblijven en als zinderend hoogtepunt: de puntentelling! Dan hield ik het niet meer van de spanning. Later, toen het alleen nog populair was in de gay- en de bejaardenscene, keek ik als punkie nog steeds ieder jaar met een vriendin die toevallig dezelfde fetisj had. Met de gordijnen dicht natuurlijk, want we wel hadden een reputatie hoog te houden.

Ik vond het ook eigenlijk helemaal niet zo erg dat Nederland altijd verschrikkelijke inzendingen had: Maribelle, Frizzle Sizzle, Gerard Joling, de Toppers en Sieneke. Dat mocht de pret niet drukken. Heerlijk die entourage, sfeer en over de top acts. Biertje erbij en schreeuwen naar de tv.

Inmiddels kijken we met ons vaste cluppie al weer heel wat jaartjes samen. We strijden om de Cornald Maas wisselbeker en dat gaat er stevig aan toe. Het maakt ons geen donder uit dat het een politiek incorrect festival van wansmaak is. En dat we nooit winnen is ook totaal geen probleem.

Tegenwoordig is het dan misschien wel weer best salonfähig om te kijken, maar nog niet in de alternatieve hoek. Daar wordt er nog op neer gekeken. Ik vraag me af of er meer clubjes zijn zoals die van ons, maar dan nog in de kast? Of eenlingen misschien. Metalheads die met de gordijnen dicht stiekem zitten te kijken. Tegen hen wil ik zeggen: gooi je haar los, bevrijd jezelf en kom uit de kast. Geloof me, je bent niet alleen!

Foto: pixabay