In mijn hoofd ben ik nog een jonge, vitale godin, maar ik krijg steeds meer aanwijzingen dat dit beeld niet helemaal overeenkomt met de werkelijkheid. Ik noteer de volgende waargebeurde situaties:

  • Een oudere man met grijs haar kijkt steeds mijn kant op. Ik denk, zou hij me ergens van kennen? Is het een docent van vroeger ofzo? Tot ik me met een schok realiseer dat hij met me aan het sjansen is. Help!
  • Andersom gebeurt overigens een stuk vaker: jonge mannen die ik stiekem best leuk vind om te zien, keuren me geen blik waardig. Of het moet zijn om me op beleefde wijze te vragen; ‘Mevrouw, mag ik er even langs?’ Okay, snap ik. Je bent bijna dertig, ik had technisch gesproken je moeder kunnen zijn zonder in de categorie tienermoeder te vallen.
  • In de krant lees ik: ‘Vrouw van 50 jaar komt om bij auto-ongeluk’. Nog niet zo lang geleden dacht ik, ach vrouw van middelbare leeftijd, die heeft al een mooi leven gehad. Nu denk ik: och nee, veel te jong!
  • Collega’s hebben het over dingen die hot en happening waren toen ze klein waren. En ik denk, huh, de Spicegirls zijn toch nog steeds best okay?
  • Het jaar 2000 klinkt als eergisteren. In 2000 was ik ook al heel erg volwassen. Ik ben al heel erg lang volwassen eigenlijk.
  • Mijn tederbeminde en ik blijven het stug over het ziekenfonds hebben. Het bestaat al zo’n 12 jaar niet meer. Net als het dubbeltje, kwartje en de meier.
  • En de absolute horror realitycheck: ik zit best zelfverzekerd op de bank, beeldig make-upje op, haar leuk: open ik de fotoapp staat hij op de selfiestand, aargh!

En om echt optimistisch af te sluiten, het wordt natuurlijk alleen maar minder vanaf nu. Dus mijn goede voornemen: acceptatie! En oudere vrienden zoeken.

 

Foto: Pixabay

Gerelateerde posts:

Help! How do I dress to impress??

Bejaarde kinderen of kinderlijke bejaarden, bij wie hoor jij?

Waarschuwing: u maakt meer kapot dan je lief is…

Leuk vinden is delen:
error0