Morgen ben ik jarig. Ik hoop maar dat mijn wederhelft iets goeds heeft bedacht want ik ken mezelf. Heeft hij niets of iets onpersoonlijks, dan hebben we echt een dingetje. Dan voel ik me enorm ondergewaardeerd, miskent en een beetje ziehielig. Ik herinner me nog goed de luxe kurkentrekker toen we net verkering hadden. Okay, ik hou van wijn maar een dergelijk praktisch cadeau vond ik zo super-onromantisch, dat ik er niet heel enthousiast en dankbaar op kon reageren. Ik ben nu eenmaal geen goede actrice.

Ik kan het niet helpen, het is sterker dan mezelf. Ik zou graag cool en volwassen willen reageren en oprecht kunnen zeggen dat het me niets kan schelen maar dat is bullshit. Ik vind het wel belangrijk, sterker nog, ik zie het als een thermometer waarop je kunt zien hoe het zit tussen ons.

Hij is al een keer vergeten een cadeautje te regelen, geloof me, die koe komt met haar rollator nog regelmatig de sloot uitzetten.

Als kind had ik hier ook al last van, alle prachtige cadeaus ben ik al lang vergeten, maar die stomme duikbril met flippers weet ik nog goed. Wanneer had ik ooit interesse voor onderwaterleven getoond? Precies, nooit! En daar gaat het om, laat zien dat je weet wat er in me omgaat, dat je je in me hebt verdiept.

Maar mijn wederhelft is een beetje anders dan ik. Haat verplichtingen als kerst, valentijn en moederdag. Dus je begrijpt, met de verjaardag erbij hebben we dus al snel 4 potentieel relatiecrisis momenten. Levensgevaarlijk, zeker gezien de menopauzale staat waarin ik de laatste tijd verkeer.

Vergeten, dat kan bijna niet. Dan zou hij wel een volslagen idioot zijn gezien de duidelijke hints die ik de afgelopen week heb gegeven. Maar goed, het wordt nog spannend…

 

Mijn tederbeminde heeft een andere visie op de situatie. Die lees je hier.

Meer verhaaltjes van mijn tederbeminde en mij, vind je hier: Scenes uit een huwelijk
Nooit meer een blog missen? Volg jasnetteke op Facebook of Twitter of schrijf je in op de knop op de homepage

Foto: Pixabay

 

Leuk vinden is delen:
error0