Wat een fantastische week! Ik ben er nog helemaal vol van. Dit jaar mocht ik voor de tweede keer mee als begeleider van het Vlielandkamp. Een kamp voor kinderen van 6 – 12 jaar van Jeugdbescherming en pleegzorg. Kinderen die vaak in hun korte leven al meer hebben meegemaakt dan ik in bijna 50 jaar.

Wij als begeleiders hebben maar één doel: deze 48 kinderen een onvergetelijke vakantie bezorgen. En ik kan vol trots zeggen: dat is gelukt! Deze week geen behandeling, pedagogische plannen van aanpak of ander moeilijk gedoe, maar de kinderen even helemaal zorgeloos kind laten zijn.

En daarvoor hebben we een heel vol programma: van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds 23.00 zijn er activiteiten en zijn we helemaal gefocust op de kinderen. Als we ze aan het eind van de dag met een verhaaltje in bed hebben gestopt, is het nog niet voorbij. Dan gaan we vergaderen en het programma doornemen voor de volgende dag. Om 00.00 is het eindelijk tijd om te ontspannen. En tsja, als je dan met een superleuke club mensen zit, wordt het al snel een beetje later dan verstandig…

Maar okay, de volgende ochtend sleep ik me gewoon weer naar de douche voor 4 heerlijke minuten pure me-time. 4 minuten maar want warm water is op rantsoen. We staan namelijk op een natuurcamping. Daarna is het meteen weer vol aan de bak. Kortom, de week is superintensief en vermoeiend maar geloof me, op adrenaline kom je een heel eind. En met die adrenaline zit het wel goed dankzij de vele leuke en mooie momenten.

Ik heb kinderen echt zien opbloeien en genieten. Kinderen voor wie vertrouwen geen vanzelfsprekendheid is en die maar moeilijk om kunnen gaan met nabijheid. Een meisje dat het in het begin heel moeilijk had en opstandig was, die langzaam ontdooit, ontspant en geniet. Die ineens bij het wandelen mijn hand pakt en begint te kletsen. Dan valt alle vermoeidheid meteen van me af.

En de twee jongens die de hele week elk denkbaar synoniem voor geslachtsdelen over het terrein hebben geroepen, laten zich ineens van hun zorgzame kant zien als ze met onze groep kleinere meisjes meelopen. Zonder de andere jongens, hoeven ze niet meer zo nodig stoer te zijn. Dan ontfermen ze zich over de kleintjes en dansen bloedserieus mee op ‘Kinderen voor kinderen’.

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Eigenlijk hebben ze allemaal een beetje mijn hart gestolen.

Natuurlijk verander je hun leven niet met een week plezier als er verder niets verandert. Maar ik ben ervan overtuigd dat samen een onvergetelijke herinnering hebben gemaakt.

Foto: Mariëlle Vavier

Het verhaaltje van mijn eerste keer Vlieland: Kinderen even onbezorgd kind laten zijn

Nooit meer een blog missen? Volg jasnetteke op Facebook of Twitter of schrijf je in op de knop op de homepage.

Leuk vinden is delen:

0