Vandaag hebben we je laten gaan. Je was op. Daar gaan we niet dramatisch over doen, maar het doet wel een beetje zeer. Want in die bijna twintig jaar ben ik echt wel aan je gehecht geraakt.

Ik weet nog hoe je bij ons kwam, een lief klein wit-zwart katertje uit een nestje van de dierenhoeve waar Richard werkte. Hij had je niet kunnen weerstaan. Je vreemde naam heb je dan ook aan hem te danken. Een afgeleide van zo’n typisch zelfverzonnen Rottevelen werkwoord. Vrienden noemden je liever Borreltje. Ach zolang je maar op schoot mocht zitten, maakte het jou allemaal helemaal niets uit. Wat aandacht en mensen betreft was je sowieso niet kieskeurig. En je was het type de aanhouder wint. Je kon jou 10 keer van je schoot afgooien maar met evenveel blijmoedigheid sprong je gewoon weer terug tot de schootbezitter in kwestie de strijd opgaf en je liet zitten.

Natuurlijk was het niet alleen maar hosanna. Hoe vaak liep je niet over mijn toetsenbord, brak ik mijn nek bijna omdat je voor mijn voeten liep of zette je je nagels in mijn spikplinternieuwe bank? Dan werd je van Porreltje al heel snel PORREL!! En als kitten heb je een keer in een van mijn nieuwe schoenen gepoept. Nadat ik er een halve dag nietsvermoedend op had rondgelopen, ben ik ’s avonds het hele huis snuffelend rondgegaan om erachter te komen waar die gore lucht vandaan kwam. Maar je was zo schattig, dat ik niet lang boos kon blijven. 

Pluizige bundel huiselijkheid

Ik kende je langer dan mijn kinderen. Misschien was je grootste kwaliteit wel dat je er gewoon altijd was, een pluizige, bundel huiselijkheid. Zachtaardigheid ten top, een lieve lobbes, een echte huismus. Toen we gingen verhuizen, heb je je met hand en tand verzet. Je hebt Richard helemaal opengehaald. In het nieuwe huis wist je binnen twee dagen te ontsnappen en ben je uit nijdigheid een week verdwenen. Tot je op je dooie akkertje weer aan kwam wandelen alsof er niets aan de hand was.

Je was al een tijdje doof en half blind maar het ging allemaal nog best tot de laatste paar weken. Je veranderde van een fitte senior in een broos, oud mannetje. En vanochtend toen je zelfs op schoot je draai niet meer kon vinden, voelden we allemaal dat het zo niet langer kon. De dierenarts heeft je geholpen om er heel rustig tussenuit te knijpen. Wat fijn dat dat zo kan gaan. Ik heb er echt vrede mee maar jeetje, ik zal je wel missen…