Nu ik een dag vrij ben, voel ik ineens hoe moe ik ben. Ik gedij goed in ad hoc en crisissituaties, maar het moet niet te lang duren. Veerkracht is net als elastiek, als het te lang op spanning staat, gaat de rek er uit. Tijd dus voor wat balans want voorlopig zal het coronavirus de boel nog regeren. Dit is de komende tijd dus het nieuwe normaal.

Het is vreemd om te merken dat een deel van de wereld een heel ander tempo loopt dan ik. Terwijl ik op volle snelheid probeer niet al teveel ballen op de grond te laten vallen, krijg ik berichtjes van mensen die willen bijkletsen of wandelen en een absolute stortvloed aan appjes met grappige filmpjes en nobele goede doelachtige initiatieven. Ik voel me een beetje lullig omdat ik niet veel aandacht heb voor de buitenwereld, maar het werk slokt me nog grotendeels op. Want ook al staat er iets van een structuur en weten we in grote lijnen wat we moeten doen als er zich verschillende dingen aandienen, de werkelijkheid binnen en buiten verandert voortdurend. Ontspannen is er vooralsnog niet bij.

Onverminderde creativiteit en flexibiliteit

Iedere ochtend om 9 uur ontmoet ik mijn collega’s op de laptop. Ondanks dat ik merk dat ook de anderen vermoeid raken, gaat de creativiteit en flexibiliteit onverminderd door. Gedragswetenschappers maken instructies om ouders door deze moeilijke tijd te helpen, een jeugdhulpverlener heeft zelfs een handleiding getekend voor ouders die wat minder talig zijn en een ander is in sneltreinvaart mondkapjes gaan naaien voor op de groepen in afwachting op  levering van officieel materiaal.

Wie had ooit gedacht dat ons daarmee bezig zouden houden?

Want ook onze jeugdhulpverleners met direct cliëntcontact vragen om middelen om zichzelf te kunnen beschermen, logisch. Maar het is ook logisch dat de schaarse voorraad eerst naar de ziekenhuizen en de verpleeghuizen gaat. Dus dan maar zelf op zoek naar mondkapjes en beschermingsbrillen. Wie had ooit gedacht dat wij ons hier in de jeugdzorg mee bezig zouden houden. Via via hebben de secretaresses toch wat kunnen bestellen. Zo zoeken en vinden we steeds onze weg in deze nieuwe werkelijkheid.

We lopen niet echt voorop op ICT gebied

Nu het aankomt op innoveren en aanpassen, is er grote behoefte aan een manier om snel kennis te kunnen delen en trainingen te kunnen geven online. Ik loop er meer dan ooit tegenaan dat we in de jeugdzorg niet echt voorop lopen op het gebied van ICT. Het moet ook nog eens extreem eenvoudig zijn want de meeste hulpverleners zijn goed met mensen en niet met computers. Maar goed, ook daar verzinnen we wel wat op. Tips zijn welkom.

Een beetje aan de zijlijn

Het deed me eerlijk gezegd wel wat toen ik zag dat communicatieadviseur op de lijst vitale beroepen staat. In een ondersteunende adviserende functie, sta je in dit soort situaties namelijk ook een beetje aan de zijlijn. Soms voel ik me een beetje machteloos. Ik hoor hoe collega’s knel zitten tussen de zorg voor hun eigen kinderen en de zorg die ze willen leveren voor de kinderen van anderen die het moeilijk hebben. Gezinnen waar de spanning na twee weken al zo hoog is opgelopen dat de teams gaan kijken hoe er toch opvang kan komen op een veilige manier. Dan bijt ik op mijn tong om niet te zeggen, laat mij maar wat met die kinderen gaan doen overdag. Maar gezien mijn volle agenda, kan ik dat helemaal niet waarmaken nu.

De wereld is even niet meer hetzelfde, maar linksom of rechtsom, we komen er wel. Dus mondkapjes, oppas aan huis en webinars, we verzinnen er wel wat op.

Lees ook deel 1: Een schakel in een ketting die moet blijven draaien