Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben het onderhand echt SPUUGZAT om thuis te werken. Dat constant proberen mijn werk een beetje fatsoenlijk te doen terwijl iedereen thuis is en tussen de bedrijven door ook nog trachten een goede moeder/vriendin/echtgenote te zijn. Maar dat lukt natuurlijk helemaal niet, dus ben ik alles half: een halve moeder, een halve vriendin, een halve echtgenote en een halve medewerker. Ondanks dat al die halfjes bij elkaar twee zijn, voelt het alsof ik helemaal nergens goed in ben. En daar ben ik onderhand wel een beetje klaar mee. Ik merk dat mijn lontje steeds korter wordt. En niet alleen bij mij. We lopen allemaal op onze tenen. Het wordt steeds lastiger om een beetje aardig te blijven tegen elkaar en iedereen hier in huis snakt naar wat tijd alleen. Gewoon voor een beetje focus, zodat je je gewoon kunt bezighouden met dat wat je moet doen of dat waar je in hebt.

Even ter illustratie: terwijl ik dit stukje schrijf in de tuin in een poging om even stoom af te blazen,  hangt er alweer een puber aan de telefoon die vanaf de zolder in discussie wil over het eten. NU EVEN NIET!! Ik ga wel wandelen, fietsen of hardlopen buiten in een poging tot rust krijgen en serieuze me-time, maar dat voldoet toch niet helemaal. De laatste tijd steeds vaker de neiging om even te schreeuwen of ergens heel hard tegenaan te trappen, door al die prikkels en dat continue switchen van rol. Maar ja, dat komt de sfeer natuurlijk helemaal niet ten goede, dus dat onderdruk ik.

Ik-hartje-kantoortuin

Ik snak onderhand naar die goede oude kantoortuin. Die fijne overzichtelijke plek waar ik gewoon de communicatieadviseur kon uithangen en niet meer dan dat. Waar mijn collega’s en ik op maandag ditjes en datjes uitwisselden over het weekend. Want ja, vroeger deden we dingen in het weekend die het vertellen waard waren. En kulpraatjes, kantoorroddels en even lekker klagen over de koffie, dat gaat gewoon niet zo lekker in Microsoft Teams of Zoom. Zodra we voor de laptop zitten te video-conferencen, is alles behoorlijk serieus en praat iedereen door elkaar, dus daar knapt ook geen mens van op.

Puberloos, echtgenootloos en prikkelarm

Dat ik niet op vakantie kan is vervelend, maar mag ik alsjeblieft binnenkort wel weer gewoon naar kantoor? En mag ik dan ook een geluidsdichte tank? Een puberloze, echtgenootloze, prikkelarme omgeving, waar ik ongegeneerd kan doen waar ik zin in heb? Schreeuwen, scheten laten, zingen of gewoon even helemaal niets. Ja, dat is wat ik wil nu: overdag lekker de communicatieadviseur uithangen in de kantoortuin en ’s avonds een uurtje in mijn prikkelarme tank. Dan komt het met dat moeder- vriendin- en echtgenotengedoe vast ook wel weer goed.  

---

Vind je dit leuk om te lezen? Dan vind je mijn andere kantooravonturen en mijn verhaaltjes over mijn leven met pubers misschien ook de moeite waard.

Nooit meer een blog missen? Volg jasnetteke op Facebook of Twitter of schrijf je in op de knop op de homepage