Het is de week tegen het pesten. Die aandacht is nodig want pesten maakt littekens die nooit meer helemaal verdwijnen. Dat weet ik uit eigen ervaring. Ik heb lang getwijfeld of ik dit verhaal moet delen want wat voegt mijn verhaal toe aan alle verhalen die er al zijn? Ik hoef ook geen medelijden, ik zit heel goed in mijn vel maar vind het ook gewoon doodeng. Kwetsbaar zijn in het openbaar is juist voor iemand met een pestverleden moeilijk. Toch doe ik het om bij te dragen aan bewustwording. Om te laten zien dat pesten niet altijd gaat over schelden en fysiek geweld, maar veel vaker over buitensluiten. Maar vooral omdat ik vind dat meer mensen erover moeten praten want de cijfers zijn om je rot te schrikken, zeker sinds het online nog eens veel makkelijker kan. Ruim de helft van de kinderen tussen 6-13 is weleens gepest, las ik deze week. Daarom deel ik mijn verhaal in de wetenschap dat ik niet alleen ben.
Ik weet wat het is om het gevoel te hebben dat je er niet bij hoort. De macht van een groep tegen je te hebben. En dat is doodeng. Hoe lang het ook geleden is, sommige effecten van die ervaring zijn bij me gaan horen. Ik had het de laatste drie klassen van de basisschool lastig. Ik weet niet precies wanneer het misging of waarom, maar ik kan me voorstellen dat ik als extravert en gevoelig kind, niet altijd handig reageerde. Hoe dan ook, ik hoorde er niet bij.
Het stomme is dat ik me heel veel details niet meer kan herinneren. Het is weg. Was het iedere dag? Wekelijks? Ik weet het niet meer. Er staan een paar momenten in mijn ziel gegriefd, de rest ben ik kwijt. Wat over is gebleven is het gevoel van angst als de groep zich tegen je keert. Machteloos, eenzaam en ook best vaak verdrietig. Waarom vinden ze me nou niet aardig? Waarom hoor ik er niet bij? Wat doe ik verkeerd?
Vernederend
Mijn pesters waren niet zo wreed als wat ik wel eens zie. Het was meer buitengesloten worden, lullige dingen zeggen en net zo lang doorgaan tot ik ging huilen. Dat duurde niet lang want ik ben een emotioneel persoon. En dan lachen. Uitgelachen worden omdat je aan het huilen bent is heel vernederend. Ik denk dat dat het pijnlijkst was. Het gevoel dat je er niets tegen kunt doen want je staat alleen.
Ik weet niet of er kinderen me te hulp schoten, misschien wel. Leerkrachten van toen deden in ieder geval niet zoveel. Sterker nog, de hoofdonderwijzer heeft een keer gesuggereerd in de klas dat ik lesbisch zou zijn nadat ik met een vriendinnetje was betrapt op kletsen in een wc hokje. Toen had ik er een probleem bij. Wat bezielde die man? Makkelijk scoren over de rug van iemand die toch al niet zo lekker lag in de groep.
In mijn beleving was de rest van de klas één groep
Ik wilde er zo graag bij horen. Waarbij? In mijn beleving was de rest van de klas één groep, maar dat zal wel niet kloppen. De tijd doet gekke dingen met het geheugen. Ik ben later bevriend geraakt met één van mijn klasgenoten van toen. Zij heeft er heel andere herinneringen aan. Ik heb haar in periodes als een pestkop gezien, zij zag het als ruzie.
Later, toen ik naar de middelbare school ging nam ik me voor dat dit me niet meer ging gebeuren. Heb zelfs mijn schoolkeuze gebaseerd op de kinderen die daar ertoe gingen. Ik begon opnieuw. Zo voelde het. Ik had het best leuk op de middelbare school maar ik ben altijd bang gebleven dat iedereen door dat dunne laagje heen zou prikken. Dat ze me zouden ontmaskeren als iemand die er niet bij hoort, die maar doet alsof. En als je diep in mijn hart kijkt, is dat gevoel er soms nog.
Soms nog dat meisje van toen
Ik denk niet vaak aan die tijd maar soms ben ik ineens weer dat meisje van toen. Als ik in een groep het idee heb dat ik voor lul sta. Zoals toen ik na een paar jaar afscheid nam van een afdeling en op één lieve collega na niemand de moeite nam om te komen. Of die keer op Facebook dat iemand over een blije foto iets schreef over mijn stevige onderstel. Het duurde even voordat ik begreep waarom dat me zo diep raakte dat ik niet kon stoppen met huilen. Ik stond voor paal in een openbare ruimte met mijn blije hoofd me niet realiserend dat iemand daar zo’n hard oordeel over zou maken. Alsof ik even had gedacht dat ik er wel bij hoorde, maar teruggefloten werd. Het verschil met toen is dat ik hem een bericht heb gestuurd of hij het eraf wilde halen omdat ik het nodeloos kwetsend vond. Lastig, maar ik moest het doen wilde ik mezelf serieus nemen. Hij was zich van geen kwaad bewust.
Dat meisje verdiende dit niet
Lang heb ik niet naar foto’s van toen kunnen kijken. Ik had zelf een hekel aan dat meisje van toen. Alsof zij het over zichzelf had afgeroepen. In mijn foto album heb ik geschreven:’ Zo wil ik dus niet meer zijn.’ Het heeft lang geduurd voor ik het anders heb kunnen zien en dat kind van toen in mijn hart heb gesloten. Dat meisje verdiende dit niet.
Mijn hart gaat uit naar die kinderen die nu in zo’n situatie zitten. Die met buikpijn naar school gaan. Die zelf zijn gaan geloven dat ze waardeloos zijn. Ik geloof niet dat er slechte kinderen zijn, wel onwetende en kinderen die vanuit hun eigen situatie of onzekerheid, stomme dingen doen. Daarom moeten we aandacht hebben voor alle kinderen en blijven praten over wat pesten doet. Het is niets om je voor te schamen maar je moet er wel over praten. En dus doe ik dat ook, bij deze.
Photo by Dee @ Copper and Wild on Unsplash
Comments
Alexia Tazelaar
28/09/2020
Mooi verwoord Jeanet. Dat kwetsbare, onzekere, lieve meisje van toen is uitgegroeid tot de leuke, sterke en nog steeds lieve vrouw die je nu bent. Betrokken en gedreven
Jasnetteke
28/09/2020
Dank je voor je lieve woorden Alexia. X
Astrid
27/09/2020
Tjonge wat naar dit maar ook superknap dat je dit deelt. Ik ben zelf zowel pester als slachtoffer geweest (voor een deel in dezelfde tijd). Wat ik me herinner, is ook inderdaad hoe weinig leraren deden. Zo werd mij verteld dat ik het pesten “gewoon moet negeren”. Op de middelbare school werd zelfs een klassenbijeenkomst georganiseerd waar iedereen zijn kritiek op mij mocht uiten.
Ik herken het ook dat je niet alles meer weet van wat er gebeurd is. Ik herinner me nog een p aar dingen maar de rest is vaag en toch blijft het gevoel van er niet bij horen.
Jasnetteke
27/09/2020
Jeetje Astrid, wat heftig dat een leraar je aan zoiets blootstelt zeg. Dank voor je reactie. De herkenning van anderen doet me goed.
Zo simpel is dan geluk
25/09/2020
Dapper dat je dit deelt. Best wel gek hè dat die herinneringen zo kunnen vervagen en dat achteraf klasgenoten het anders hebben ervaren. Dat herken ik helemaal. Zelf ben ik ook erg gepest op de basisschool helaas.
Jasnetteke
25/09/2020
Dank je, vond het wel een stap. En ja zeker bizar hoe het geheugen werkt. Wat rot dat het jou ook is overkomen. Ik krijg zoveel reacties van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Hoe erg ook voor iedereen,, ik vind dat ergens ook troostrijk. X
Diana De kort
25/09/2020
Wat goed en krachtig verwoord wat pesten, iemand buitensluiten of negeren met een ander doet. Dat maar heel veel mensen dit mogen lezen.
Jasnetteke
25/09/2020
Dank je Diana! X
Anne
24/09/2020
Wat goed en krachtig dat je dit deelt!
Jasnetteke
24/09/2020
Dank je Anne, doet me goed dit te horen
Mirella
23/09/2020
Heldin! Je bent een topper!
Jasnetteke
23/09/2020
Dank je Mirella, lief van je
Jenny
24/09/2020
Lieve Jasnetteke, wat vind ik dit goed van je, om zo open hierover te schrijven. Respect en dikke knuffel!
Jasnetteke
28/09/2020
Dank je Jenny! Een dikke knuffel terug.